Aklımdaki kargalar...
Acılar , acılara
Ölümler , ölümlere eklenmeseydi... Elem , keder hep 17 yaşında olmasaydı eğer... VAV duruşlu kadınlar hep akdı... Bir suskunlukta Anlaşılmayı bekleyen kadınlar... Elif gibi dimdik... Onlar bir kez olsun Bir yüreğin şafağına uyandırılmadılar... Bir sus konuşması gözlerde kıvılcımlanan yeterince sessiz ağlıyorum ... yaşamla ölüm arasında heyhat..! ben bölüpte çıktım... ve kendi siyahında boğulur insan... kadın kendi kendine iyileşmek zorundadır... Yutkunduğum siyahlarım var benim... ve siz oydunuz yüreğimi ey insan denen karga... Kalbimi yokluğuna astı ğım zaman Çocukluğum ayaklanıyor Ve kendi beyazında dirilir insan sevdikce.. Hiçbir masal senin kadar gerçek değil... |