Yorulan yıllara eklenen yıllar,
Sonbahar misali solup gidiyor...
Yeni ümitlerle beklenen yıllar,
Eskisinden eski olup gidiyor...
.
Yıl için, sitemle anılmak kader,
Zira, olur illa birkaç gam, keder...
En az hasarıyla bir yıllık kadar,
Ömürler maziye dalıp gidiyor...
.
Her mevsimi bahar, her ayı Nisan
İstiyor gönlünce nefsani lisan...
Her yıl biraz daha çöksede insan,
Bir şükür sebebi bulup gidiyor...
.
Kırılan dallarda sararan güller,
Ayrılık hüznüyle susan bülbüller...
Sanki yıl denilen görünmez eller,
Gençlik bahçesini yolup gidiyor...
.
Her ayrılık acı, her ölüm erken,
Tükenir büyükler bir iki derken...
Yıl, aldıklarıyla veda ederken,
Kalplere bin özlem salıp gidiyor...
.
Hudutlar çizilir tıbbın sihrine,
Battıkça bedenler bahtın kahrına...
Yıllara yenilen vücut şehrine,
Bakım ekipleri gelip gidiyor...
.
Zenginlik arttıkça dertte, telaşta,
Çile çağlar gözden dökülen yaşta...
Gülmeye mecali kalmayan başta,
Mutluluk birkaç gün kalıp gidiyor...
.
Hazan renkli yıllar sıralandıkça,
Arzular, hevesler yaralandıkça...
Ufuklar akşamla karalandıkça,
Azrail kapıyı çalıp gidiyor...
.
Bir insan mesuldür her nefesinden,
Ve amelle dolu hâl küfesinden...
Uçarken meçhule can, kafesinden,
Eş-dosttan helallik alıp gidiyor...
.
Veli BOSTANCI (Bağlıca, 22 Aralık 2024)