gülümsediğini gördüğüm an aydınlanır içim....Karanlık( lar)dayım yüreğimin zifirisinde boğuluyor aydınlığım hiç bu kadar uzak olmamıştım yıldızlara hiç bu kadar can çekilmemişti bedenimden bu kadar gömülmemiştim siyaha ve hiç korkmamıştım kaybetmekten bu kadar... gözlerimin dolduğu o anlarda içimdeki okyanusların taşkınlığı uğradı mı yüreğine? kalbimde yanan ateş ellerimi ısıtmaya yetmedi ve buz kesti her yerim nasıl parçaladığımı görebilseydin gök yüzündeki yıldızları bırak tek yıldızım olduğunu bilseydin ışığım olduğunu bilseydin atmazdın beni bu karanlığa... bu koskoca evren bana nasıl dar geldi bir bilsen iki kanadım olsun istedim uçayım bir göreyim yüzündeki ay ışığını sesindeki yaşanmışlıktan bir tutam mutluluk alayım gözlerinde ki yıldızdan bir nem hiç ses çıkarmazdım bakardım bir köşeden sessiz sessiz ve gülümsediğini gördüğüm an aydınlanır içim.... biter karanlığım.... ____Şiirime sesiyle nefes olan can veren ömürlük dostum GamzeLiMM’e gönül dolusu teşekkürler..... |
Şiirinizi kutlar ve tebrik ederim…
Beğendimve haz aldım…
...................................................... Saygı ve Selamlar….