evveli d'okunuşlarkızıla çalan bir yara büyütüyorum içimin sen yanında daha dokunmadan ayrılıyor tenimden kabuğu kanıyorum bedenim taşımıyor yükümü s’ağırım gitmelerine mezarı kazılan iç kanamalar başlıyor karantinaya aldığım düşlerimde gözlerine mil çekilmiş aynaların kırığına bıraktım gülüşlerimi vazgeçtim her an acıyla kıvranan yüreğimden vazgeçtim kendimden susadım ve karıştım yüreğimin can suyuna kaynayan bir okyanusun, demir almış yalnızlığı gibiyim.. fırtınalar kopsa da çaresi yok işte ölüyorum bir içimlik nefesimde tam ortasına konakladım kimsesizliğimin her yer puslu kıtaların gölgesinde her yer karanlık yine -sakın gitme gün ağartısıyla gölgeler gezinirken gözlerimde soluksuz kalmış suskular cirit atıyor dilimde tüm dünyanın derdini yük etmiş sanki omuzlarına ah’ı çoktan yol almış kirpiklerim zalim kollarıyla çepeçevre sardı bu sensizlik etrafımı baksana, infilak ettiriyor her birinde adın yazılı yıldızları her gece fakir şimdi gökyüzünde dinliyor musun beni miras bıraktığın yalnızlığım giriyor koynuma kan ter içinde uyanıyorum kabuslardan buz tutmuş parmaklarım kıvranıyor sessizliğinde korkularım bile örtmüyor üstümü ödünç ç-aldığım hayalinden başka aynalardan kaçıyor gözlerim her adımda karanlık bir suret her adımda kimliksiz bir ölüm - sen sakın ölme emel güneysu |