yağmur öncesi
susunca gönül sesi
silinir gözlerinin gölgesi

önce yıldırım iner yüzüne göğün
sonra ses gürler bulutlar sövün
işte tam o ara
şimşeğin ve küfrün tam ortasında
aşkın nefesini tutarcasına fırtına da
ne varsa kırılan dökülen hüzün intifada


susan bir insanın
ölen bi yüreği var her zaman
herkesin sessizliği şiir olacak
kendi içinde belki
ama yağmur yağacak
ve konuşmuş olanlara borçlu kalacak
yüreğimizin kuytusunda umut her zaman..


bulutlara sordum suyunu
değiştirmez dediler huyunu
yağmurun kaderi nehir olmakmış
çetin dar geçitlerden koşarak deli denizlere
örtün kederi idam mahkümü gözlere
ve yinede
yeniden asılmak göklere
mavinin seyrinde bulut sesizliğin de



daha yakındı aslın da
i n t i h a r
tetiğe bastığın an da
mermi namludan çıkarken daha
söz hedefi vurmadan kasılır yüzün


hiç bir silah sevgiyi getirmedi daha
hiç bir meremi hiç bir sözü bitirmedi
hiç biri izini sürmedi
s e v d a n ı n
o zaman anladım susmak derin suların işi
uçsuz bucaksız okyanusun en dibin de
kibritçi kızın kibritinin ateşi
uzakçıl şiirlerin bekleyişi



dem bu demde seçilir
çay sıcak rakı soğuk içilir
kaim sözler kurşuna dizilir
ne sohbet var masada ne muhabbet geçilir
ya ne içer insan susarken yatağından fırlayıp
bir merminin terk ettiği boş kovan dumanında...