Sana hiçbir zaman yakıştıramadım,
Kimsesiz yerlerde, avuçlarını birbirine bağlayıp
Umutsuzca gözlerini yummayı .
Üzeri martılı bir çöplüğün
Yahut bir hurdalığın kenarında
-böyle düşününce havalı bir keder fotoğrafı hatırlıyorum:
Yere saçılmış romanlar, az uzakta bir kız çantası. Çamurlu eteklerin.
Kale burcundan denize nazır.
Gülen gezen ama uzak insanlara nazır.
Kimsenin seni aramayacağını bilen bir bela ile-
Ne için öyle ağlıyorsun,
Bütün bir rüya boyunca?

Allah’a isyan ettiğin anlarda bile
-Ayağın gaz pedalının sonunda, gözlerinde yaşlar
Ne verdi ki ne istiyor diye bağırdığında mesela.-
Bir cennetin ağacıydın gözümde.
Dalları ellerime değen
Bir cennetin ağacı.
Altından hiçbir ırmak akmayan
Kokusuz.

Öyle ama, çaresiz de değil.
Bir daha çaresizim diye yazarsan
Bütün acılarımın üzerine and içerim ki
Kendimi öldüreceğim.

Zaten bütün hamlelerini
Mesela takılıp düşmeleri, dökülüp yanmaları
Ve sair küçük kazaları benim üzerimden kurguluyor
Sınav gözetmeni.
Böyle sinsi yaklaşınca hayat
İnsan ölümü de seviyor.
En azından o, hiçbir şeyi bu kadar uzatmıyor.
Umut yok, sabretmek yok, yanılmak yok,
Aniden gitmek var. Valiz kadar bir ağırlık bile gerekmeden.
Ebemizin de gittiği yere.
Zaten, zaten…
Girilmesi yasak bir inşaatın içinde
Bir köşeye büzüşmüş duruyorum.
Gelip geçen cama burnunu dayayıp bakıyor ve
sayılı nefesini oracıkta bırakıp gidiyor.
Onlar hep severlerdi zaten, dozer seyretmeyi
Ya da bir kazayı.
Ben ölsem ne olur Cano?

Dedemin Mekke’den getirdiği o makinayı hatırla
Gözümüze tutup, düğmeye her bastığımızda
Başka başka resimler görüyorduk.
Sen onu hala elinde say.
Köşeye her sıkıştığında
Mütemadiyen kırpıştır gözlerini.
Belki annem çıkıp gelir
Elinde soğumuş bir gözleme ile.
Sana doğru eğilirken,
yazmasının kulpçukları dökülür kara saçlarına.
Korku bertaraf olur.
-Başka bir acı gelir. Ama olsun.-
Annemiz.
Annemiz Cano…

Belki sofadaki sediri görürsün.
Altında hala incir reçelleri zula.
Farz et ki karanlık ama,
Parmaklarımızı kavanozların içine daldırdığımız o gecelerden birindeyiz.
Acı bertaraf olur.
Fareler dudaklarımızı yalayacak. Ama olsun.
Onlar geçer, hepsi geçer.
Cano.
Öyle yapma.
Ağlama.

Bu tufanı sen çağırdın
Bir sandalyenin üzerine çıkıp
İki elini açtın da
“Eğer sözünde duracak bir Allah isen,
Bütün güzel günlerimi sana bırakacağım.
Bir tek beni bir sele katıp,
Kimsemin olmadığı bir diyara sürükleyeceksin.”
Demedin mi?
Ve sana bildirmedi mi O.
“Bekle, ben de seninle beklemekteyim”
Ama sen beklemedin.

Bana çaresizim deme.
Gerçekten güzel insanların payıdır o
Sen güzel değilsin artık.
Cano.