Zamanın arsızlığında yelken açtım,
İpleri gererken ellerim kanıyor,
Yok oluşlarımdan küçük yelkenliler yaptım,
Cam şişelerin içine hapsettim,
Emanet ettim dalgalarına denizlerin,
Onlardan nasıl uzaklaştığımı izliyorum.

Zaman akıp gidiyor,
Oysa kalan benim, yüzüp giden onlar,
Hep yanlış yerde yanlış zamanda nasıl durabildim,
Hayret ediyorum.

Bu serzenişlerimi sebepsiz sanma,
Anlamak için kaldır kafanı biraz,
Göğe bak, ışıl ışıl,
Güneş, öğleden hemen sonra,
Mevsiminin ayazına inat,
Tatlı bir veda mutluluğunda.
Fakat aldanma;
Tüm yalancı bahar güneşleri gibi,
Ateşlerde donmayı öğretiyor sana.

Rüzgâr sersefil bir coşkunlukta,
Suyun bile gözlerinin feri kaçmış,
Çarpa çarpa eskitmiş kayalıklar,
İçini çize çize üzmüş gemiler.
Yıllar süpürmüş sahilinden.
Yine de deniz denizliğinden ne yitirebilir ki?

İnsan da böyle işte;
Aslında kim ise, hep ona dönüyor.
Yitirmiyor içindeki iyiyi ya da kötüyü,
Hayatının aktörlerine biçtiği rol kadar,
Değer veriyor ya da vermiyor
Zaman tükeniyor,
Aktörler değişiyor.
Haksızlıklar yapıldığıyla kalıyor,
İyilikler denize atıldığıyla,
Yelkenler rüzgâra yenik düştüğüyle.
Değişmiyor işte.

Labarnas