Elif Duruşlum 2

Ah Elif duruşlum,
Vâv yüreklim
Ben ruhumun mahseninde, yürek dolusu sevgi
Baharlar dolusu aşk
Dudak dolusu buseler biriktirirken sana
Sen sırtını döndün bir anda.
Denizler caydı yataklarından
Yola koyuldular ardın sıra
Mavisiz kaldı kainat, yaz ortasında.
İsmin harf harf vururken dudaklarımın kıyısına;
Susup yutkunuyorum
Sanki bütün rüzgarları içmiş gibi,
Bir fırtına başlıyor iç dünyamda
Kasıp kavuruyor önüne gelen ne varsa
Sonra bir köz düşüyor;
Ormanlar küle dönüyor
Ve yangın sıçrıyor yüreğimin odalarına
Sen sırtını döndün ya;
Kayıtlardan düştü destansı aşklar
Bir bir vuruldu kahramanlar.
Unutuldu bir anda Şirin’ler, Ferhat’lar,
Ne Mecnun’lar kaldı ne Leyla’lar.
Ah yüreğimin ince sızısı
Ah ömrümün zarif acısı
Hayat üzerime ölümü saldığından bu yana
Daha sıkı sarıldım vuslatıma
Çıkmaz yollara sapsam da ara sıra;
Bilerek
Kendimi kendimde kaybediyorum,
Bütün yollarımın sana çıkacağını biliyorum,
Bekliyorum yol ağzında.
Ah Elif duruşlum
Vâv yüreklim
Ben avuç içlerimde kader çizgisine yeni yeni halkalar eklerken senin adına
Sen yola koyuldun
Genzinde, babamın ardıç kokusuyla getirdiğin çocukluğumu da alıp yanına
Sen sırtını döndün ya;
Şehrimin gök kubbesi üzerime yıkıldı
Mavi bir kefen sarıldı ruhuma
Bütün güvercinler ağır yaralı
Serçeler göç hazırlığında.

Nimet Öner