deniz kızı her ağladığında maviye
ölüm susar senliğimi …

yağmur başlar ufaktan
kıvranır içimde köşe sancıları
ayaz üşütür göğüslerindeki çisecikleri
suyu gelir yalnızlığımın alır kucağına hayalini
soyar tizlerinden teni
kundaklar seni öylece bakarken

balından boşalan bir meyveden akar çekirdeği
gün dönümlerinin
şafak pembe elbisesini giyinir
çırılçıplak bedenin gölgesinden damlar hareler
çeker eteğini beline denizler
kaldırır sırılsıklam bakışlarını bakışlarıma


biri düşürür leylak tomurcuklarını suya
ellerinde bir demet gül
süzer papatyalardan sevdayı
sokulur usulca

sevdim der
ince saz kumral çalımlar
soldurup gülleri papatyaları sevdim

kasılır boşluklarım
kısır döngülerden fırlar bir an deliliklerim

psikopat başı son otuzlu buhranların
vurur kafesine kafesine gönlün
tırnaklarının tozu bilenmiş sırıtır şeytan
kan getirir yüreğimi

çürür tez
çürür tüm sevdimleri aşk durağının…
’’elizedebiyat sayı 140’’