İnip Çıkarken Boşluğu.
en güzeli
artık bu örtüyü kaldırmak gerektiğini kabullenmek olacak galiba bakın adımlarını nasıl da yavaş atıyor korkusunu dindiren lütfen bahar faslına selam söylüyor koşan aynaların yırtık elbiseleri var utanıyorlar mı yelin iğnelediği karanlıktan maviliklerin koyulaştıkça bulaşan şarkısı dindirmez ayrılığın ağrısını günleri saydıkça hatırladığımı hatırlıyorum peş peşe seken sayıklamalar sızıyor ağzından ağaç dallarından damlayan ilk bahar son buluyor son sözlerinde vurup gidiyor her hafta unutup karşılıyor kapısında başka birini merdivenlerini seviyorum gölgelerin loşluğunu nefes nefese kalıyor dudaklarım inip çıkarken boşluğu. |