sen giderkengece...! bütün tenhalığıyla yorar tenimi ben sevda kitabelerine adını yazdıkça şimdi sesimin değdiği dağlarında depremler olsa da kimin umurunda ve bir kardelen baş kaldırıyor işte tipine ayazına aldırmadan inatla çığlık çığlığa ve çıplak ayakla koşuyorum tek tek sokaklarından geçiyorum usulca her köşe başında bir başka acı her cadde ayak izlerini saklıyor bağrında oysa ki... ne çok düşler kurmuştum yarınlar adına bir bir küf kokulu odalarımda soldular ve duvarlarımdan düşerken gölgelerin tarifsiz acılar bıraktın gidişinin ardından ve biliyor musun? hiç s/aymadım s/ayamadım hatta sensiz kaç gece düşerken dar ağacına ve yüzlerce kelebek ışığa koşarken umutla ben dokunamadım teninde ki huzura oysa ki... özlemenin ölmekten bir farkı yoktu farkında değilsin ama sen giderken çocuk gülüşlerimide götürdün ardından ay/su |
Hüzünlerden tat aldım
Kutluyorum yüreği, kalemi