Sürekli insanlara ters giden, her şeye muhalefet eden, çevresindeki insanları huzursuz etmeye kendini adamış gibi bir hali tavrı vardı.

Huzursuz bacak sendromu diye bir hastalık var.

Bu kişi de adeta "huzursuz insan sendromuna" yakalanmış gibiydi. Hem kendisini hem çevresindekileri sarıp sarmalayan bir huzursuzluğun içinde koca bir ömrü yiyip bitirmişti.

Ağustos böceği gibi gülüp oynamıştı. Bir kenara attığı birikimi yoktu. Akarken doldurmamış, tüm kazandığını çevresinde ki asalak insanlarla yiyip bitirmişti.

Sevilen sayılan bir insan olmadığı halde etrafında her zaman birileri olurdu. Beraber gezerler tozarlar, keyiflerine bakarlardı.

İnsanlar zamanla etrafından bir bir yok olmaya başladığında ve parasının suyunu çektiğini anladığında; artık çok geçti.

Evliliği süresince sergilediği sorumsuzluğu ve eşine çektirdiği sıkıntılar nedeniyle iki sene gibi bir süre içinde evlilikleri sona ermişti. Daha doğrusu eşini aldatmış evini yine evli bir kadın için terk etmişti.

Yaşlandığını hissediyordu. Ve yalnızlığın getirmiş olduğu zorluklar yüzünden kara kara düşünmeye başlamıştı.

Bir oda ve mutfaktan oluşan evi tam bir çöp ev gibiydi. Komşular kokudan rahatsız olmaya başlamışlar ve hatta bir kaç kez büyük tartışmalar yaşanmıştı.

Hiç bir arkadaşı olmadığı gibi komşularıyla da "papaz" olmuştu.

Son zamanlarda sık sık karısını ve kızını düşünmeye başlamıştı.

Karısı ve kızını özlemeye başladığı için mi ?

Yoksa onlara ihtiyacı olduğundan mı?

Bu çok ta önem taşımıyordu. Her zaman olduğu gibi sadece kendisini düşünüyordu. Yaşlandığında bu çöp evde tek başına ölmek düşüncesi uykularını kaçırıyordu.

Artık düzenli bir hayatı olmalıydı. Karısını aramaya karar verdiğinde hiç bir suçluluk hissine kapılmadı. Üstelik tatlı hayaller kurmaya bile cüret edebildi...

Karısı evlenmemişti kızıyla birlikte yaşıyorlardı. Karısıyla aynı köyden oldukları için nerede ve nasıl yaşam sürdüklerinden az çok haberi vardı.

Kızı okumuş bir meslek sahibi olmuş, karısı ise terzilik mesleğine devam ediyordu.

Ekmek parasının peşinde koşturup duran fedakar bir anne olan eski eşi Semra; duyumlarına göre hâla kendisinin eve dönmesini bekliyordu.

Kendilerine kutu gibi bir ev almışlar anne ve kızın huzurlu bir hayatları vardı.

Huysuz adam eşinin kendisini hâla sevdiğini ve senelerce kendisine dönmesini beklediğini çok iyi bildiğinden olsa gerek burnu havalarda gelecek hayalleri kurmaya başlamıştı bile.

Aradan yirmi sene geçmiş, bu seneler boyunca topu topu üç sefer görüşmüşlerdi. En son gördüğünde kızı beş yaşlarındaydı.

Eline telefonu aldı numarayı tuşladı. Senelerdir aramadığı halde numarası ezberindeydi. Eşinin cevap vermesini beklerken çok heyecanlanmış eli ayağı titremeye başlamıştı.

"Alo" diyen sesi tanıyamadı ama kızının olma ihtimalini düşünerek.

"Alo kızım!
"Kimsiniz beyefendi?
"Ben baban, Hülya sen misin?

Sessizlik...

"Kızım nasılsın? Annen yanında mı?
"Yanımda...Baba! Ben iki gün sonra evleniyorum!..

Sessizlik...

"Hayırlı olsun kızım...Aynı evde misiniz?
" Evet...Bu akşam gelebilir misin?
"Annen ve ben tekrar evlenebiliriz. Sen evlenince annen yalnız kalmasın diye düşünüyorum.
"Çok iyi olur. Annem yıllardır seni bekledi. Annemin sana çok ihtiyacı var. Yarın gelir misin?
"Annen yanında mı?
" Evet...Gelecek misin?
"Telefonu ver konuşalım.
"Annem konuşamıyor.
"Neden?
"Annem üç senedir felçli olarak yatağa bağımlı yaşıyor. Yarın mutlaka gelmelisin.

Sessizlik...

---Şeyy!..Kızım benim bazı sağlık sorunlarım var. Ben annene bakamam. Kendime bile bakmaktan acizim...

Sessizlik...

Dııııtttt!..Dıt..dıt..dıt...

Sessizlik...

Hülya annesine gülümseyerek baktı. Acı acı gülümseyen kızının uzattığı telefonu aldı. Öylece donup kalmıştı. Senelerdir yolunu gözlediği adam hasta olduğunu duyunca telefonu çat diye kapatmıştı. Şaşkın gözlerle bakakaldı.

Ellindeki telefonu yavaşça kanepenin üzerine bıraktı.

---Anneciğim ne olur üzülme. İşte kendi kulaklarınla duydun. Bu adam seni hak etmiyor. Artık sevmekten de beklemekten de vazgeç ne olur...

---Tamam kızım; duydum. Kahve yapacağım sen de ister misin?

----İsterim anneciğim. Ama sen otur ben yaparım. Bugün işten çok geç geldin yorgunsundur.

----Evet kızım çok yorgunum. Ama bedenim değil ruhum yorgun...

İnsan umutları bir bir yok olduğunda yaşayan ölüden bir farkı kalmıyordu.

Semra ağladığını kızının görmesini istemiyordu. Ani bir hareketle kalkıp mutfağa geçti.

Aslında planlanmış bir durum değildi. Her sey doğaçlama gelişmişti.

Hülya gözyaşları içinde annesinin arkasından bakarken mırıldandı:

"Üzgünüm anne bunu yapmalıydım. O adamı sevmekten ve beklemekten vazgeçmek zorundasın.

Semra kahve yaparken yine hayallere dalıp gitmişti.

Hayata tutunmak için umutlarını kaybetmemesi gerekiyordu. Ağladığının farkında bile değildi.

Tatlı bir gülümseme vardı dudaklarında. Çok sevdiği bir söz geldi aklına.

"Yaşayanlar için umut her zaman vardır. Umutsuzluk, ölüler içindir. THEOKRİTOS"

Evet yaşadığına göre umutlanabilirdi. Umudunu yitirmediğine göre de yaşama dört elle sarılmaya devam etmesi gerekiyordu.

Hayal kurmaktan asla vazgeçemezdi. Nefesi kesilirdi; hayal kurmak nefes almak gibiydi.

Hayal kuramazsa mutlu olamazdı. Mutlu olmaya çok ihtiyacı vardı.

Yarın kapı çalacak ve sevdiği adam gelecekti. Elinde en sevdiği çiçeklerden bir demet olacaktı.

Bembeyaz papatyalar...
















biraz zorla kendini hayal et
küçük bir kedi yavrusunu mesela

ayağının ucuyla itele tekmele
kuyruğuna teneke bağla
salıver sokaklara
faraza

ve dinle ruhunu
az bir dinle

şimdi yine hayal et

yumuşacık tüylerini okşa yavaş yavaş
ellerinin altında titresin
mutluluktan dört köşe
mırıl mrıl mırıldasın
kartopu gibi bembeyaz kedicik

kedi dilince
teşekkür etsin kendince
ve onun sevincini yüreğin
ta içinde hissetsin
bir de böyle dinle

kalbini az bir dinle

hangisi iyi geldi sana
iyilik mi galip geldi
yoksa kötülük mü
iyi geldi ruhuna

gökkuşağını izle yağmurdan sonra
bir gülü kokla mesela
gül yaprağının üzerinde şebnemleri hisset
tenine dokun bir bebeğin ve mutlu ol

mutlu olmak mı
insanın mayasına em
yoksa gam keder mi
bize iyi gelen

hadi söyle

ters arkadaş işte ters
inadı bırak kardeşim karıncadan bile al bir ders
bilmez mi ruhumuzun mimarı
cümle mahlukatın yaradanı
hangisi doğru hangisi eğri
hangisi düz hangisi ters

bırak benliği
kem sözü kibiri
yaradılışına hepsi zıt inan
gel dön kendine
yine sensin derman
yine kendi derdine

ey insan sen de dahil
tüm kainat
hem ruh hem de ten
mutlak bir gün ölecek
ve
bir bir hesap verecek

çok geç olmadan hadi gayret
durma kıyam et
önce küçük sonra büyük

mutlak kopacak









duydukları bir hayli üzmüştü aslında küçük kızı
yanaklarında ki çiller ıslanmıştı ağlarken

kırmızı kırmızı kirazlar
al yanaklı elmalar
eşki erikler
çilekler
yiyemiyecekti bu sene

kuraklık varmış
ağlamıştı ne olduğunu bilmese de

kuraklık nasıl bir canavarsa artık
korkmuştu
ne yapacaklardı şimdi
kara kara düşünüp üzülmüştü
ya köylerini hiç terk etmesse bu canavar

nasıl büyürdü
kara dutlar
çeri domatesler
salkım salkım üzümler yiyemezse

ama şimdi umut doluydu yüreği
yağmur duasına çıkılacak demişti muhtar amcası

adı gibi emindi
yağmur yağacak ve canavar suda boğulacaktı

ninesi öyle demişti
ve devam etmişti

bak yavrum bizleri yaradan
çok cömerttir
Rahman’dır
Rahim’dir
bizim onca günahımıza rağmen yine de verir
hep verir

biz sıkarız avucumuzda kıyamayız vermeye
o acır bize merhamet eder yine verir

bunca cimriliğimize
onca kinimize arsızlığımıza rağmen
akıttığımız kanlara
kıydığımız onca canlara rağmen
yine verir

al şemsiyeni yanına
gir koluma
dedi

sarı saçlı maviş gözlü küçük bir kız
elinde küçük bir şemsiye
kocaman adamlar
teyzeler
dedeler ve hatta ninelerin arasında
kalabalıkta görünmüyordu adeta

kalbi küt küt atıyordu sevinçten
ve şemsiyesiyle gelen tek o küçük kızdı
umut yüreğini koskocaman bir bulut gibi kaplamıştı

ne nefrete ne kine
kötülük adına hiç bir şeye
yer kalmamıştı
öylesine doluydu umutla
yüreği

inerlerken dağlardan yaylaya
sağanak sağanak başladı yağmur
adeta
bardaktan boşanırcasına

yağ yağ yağmur teknede hamur
ver Allah’ım ve sulu sulu yağmur

küçük kızın sesi çınladı yaylada ovada
gökyüzüne kaldırıp başını
gülümsedi minicik ağzıyla
kocaman

yağmur suları yuttu doyasıya

kimbilir belki de
o gün ve her zaman

ağlıyor bulutlar
tüm küçük kızların hatırına