iplikler kör düğüm iç içe geçmiş...toprağın altında dağılan kemik parçaları gibi...boğazımda dizilen şu yumrular gibi...korkudan sokağa çıkamayan çocuklar, çıkınca hayın kurşunlara kurban gidenler gibi...beyaz bayraklarla ölülerini sırtlarken duman altında; duvarlardaki resmī yazıların "korkun bizden!" diyen iğrenç tehditlerini hergün için ürpererek okumak gibi...

~bir anne ağıt yakıyor putlaşmış yüzümüze karşı~
sirenler de çalmıyor burda...her kurşunun o baskın delikli asık yüzüne bi zafer işareti çakıyorum...sonra havaya kurusıkı sıktığım sayısız yumruklarım var naze...heran kederli toprağın göğsünden fırlayabilir kanlı gökyüzüne...

yüreğinden seni öperim naze...

böyle yorum düşmeyi pek sevmesem de bazı şiirlerin altına ne yazsan beyhude gibi...

"gök en sevgili sevgilimdi bir aralık
şimdi yeni ve metrukum
destinde kuru gül desteleriyle geniş bir uçuruma düşen,
saçlarında gökten yağan çamura bulanmış anne yürekleri ve hiç bitmeyecek bir düşüşe sevdalı
düştükçe güzelleşen çocuklara benzetirim bazı şeyleri;
ama neyi ve neden bilemem

Dağları nehirleri çakıl taşları ve gölleri ile derin ve tedirgin bir sessizliktir şimdi
bayrakları hep yarıda asılı kalacak bir ülke yitiği
ah ammar!
ne çok kan
ne çok yeniktir asfalttan ayrılmış toprak yollar;
alanlar dolusu şaşkın bakışlar
mütehayyir erkek ve kadınlar
en çokta ruhunun kesesinde hastalıklar biriktirerek esmerleşen haymatlos çocuklar
ahhh çocuklarrr...
Çocuklar Ammar çocuklaaar.
Ve dagların yamaçlarından doruklarına düşen aşık ve ölü kadınlar.."

Şiirin lacivert ve sakil hüznüne selam...

öldükçe biz, kendi ruhumuza gömülüyoruz.
toprak ruhumuzu kabul etmeyecek kadar aciz.

saçlarını hala kendi kesiyor bu hayat,
kimse bilmiyor nehirler ceset dolu
biz bilmiyoruz,
hala yaralı ve haya öksüz gençliğimiz..