Vakit Yok
parçalanıyordu yer gök deniz
pencereden başını sarkıtıp aşağıya baktı yeşile boyandı kara gözleri toprağın ağlayamadı şimdi bir patikayı başına ört ve uyu gelip gideni say uyu kuru dallar arasından bir umut seç söyle zamanın kalbine bizi bize anlatsın vakit yok gülümseyip geçiyorum durduramadığım geçmişimden kaçarken duyduğum yarayı sayıklıyorum sevgimiz uç veriyor kayan yıldıza elimde gün yorgunu sarmaşıklar ormanların kanadına sokulup çimenlere yuvarlanıyoruz anız kokuyor beyaz bulutlar öpüşürken. |