söylemiştim sana..
yüreğime dokun(ma)!
incinebilir, kırılabilir
ve hatta dokunanın elinde kalabilir...

öyle ki.. gün geldi
en uçsuz uçurumlardan düştü
adına aşk denen bir hayalin
en ağır yıkıntılarının altında üşüdü
yapayalnız...
ve gün geldi yaralı bir serçenin yüreğinde attı
bu kentin sokaklarında ıpıssız..
ve bazen bir sonbahar yaprağının gözlerine sığındı
bir anne şefkati gibi ağrısız, sızısız..

demiştim sana..
dokun(ma) yüreğime...
kocaman bir yangın her yeri
oysa içinden boşalır bütün yağmur taneleri
alev alev
göz kapaklarımda kurutur bütün denizleri.

demiştim ya sana.. dokun(ma) yüreğime
ağır hasarlıdır
adına ayrılık denen bir depremin ardından
kaldırmaz kaldıramaz asla
en küçük bir vazgeçişin ağırlığını
yarım cümleler kurma sakın
taşımaz taşıyamaz kelimelerin bile ayrılığını.

dokun(ma) yüreğime
adına anı denen acılar yığınıdır
üşümüş küçük bir sokak kedisi gibi
ellerine yapışır
gözlerine bulaşır
yüreğine karışır..
en sonunda.. en sonunda
bir masaldan düşen sarmaşıklar gibi
aklına dolanır..
gidemezsin
bırakamazsın
kalırsın
sonsuza dek...

Hakan Zengin