az sonra bir güvercin sürüsü geçecek
kendimi sürgüne gönderdiğim yerlerimden
bir kadın kendini asacak balkonundan sarkıttığı temiz çarşafıyla

şehrin ortasında
kimsesiz siyahi bir çocuk ağladığı zaman
koynuna doldurur bütün ateş böceklerini Tanrı
zenciler beyaz boya kutularına batar çıkar
karanlık ormanları geçerken

benim hiç cesaretim olmadı asırlardır taşa saplı duran Ekskalibur kılıcını çıkarmaya
ama derin bir mezar eşebilirdim
bir ok bir nar’ı tam kalbinden vurduğunda

altından nehir geçen bir köprüyü havaya uçurmak
kelepçesini çözmek gibidir idam sehpasına çıkarılan bir suçlunun

benimde son isteğimdi
mavi gözlerine fırçamı batırıp
savaş sonrası barut ve siyah dumanların kapladığı gökyüzünü
yeniden maviye boyamak

az sonra bir karınca sürüsü geçecek
kurak topraklara buğday savurduğum ellerimden
bir kadın nehrin azgın sularına bırakacak kendini
eteğindeki çiçekler solmasın diye

tutarsız havalarda balığa çıkmak
bir çocuğun okuldan çaldığı tebeşirle ekmek çizmesi gibidir yırtık koltuğunun altına

ki ben alnımın çizgilerinde öğrettim
uygun adım yokluklara yürümeyi çocuklara.


az sonra içimdeki bir dağı dinamitle havaya uçuracaklar
bir kadın kendini yakacak bahçesindeki ağacın dökülen kuru yapraklarıyla


kimsesiz bir ceset ağladığı zaman morgda
gözlerini çıkarıp ceketine düğme diker Tanrı
kasırgalarda tutunacak dal arar yusufcuk böcekleri
çölde bir çoban kaval çalarken

küçük âma bir çocuğun saçlarını örmek
tesbihini koparması gibidir bir şeyhin sabah namazında

ki ben annemin saçlarını örerdim çocukluğumda.