İçsel Konuşmalarımın Konuğu
hüzünlü taşlar sarktı denize
ufalana ufalana geldi kum ol gir göğsüme sevinsin oyalanıp dursun sahil gözlerimde içsel konuşmalarımın konuğu vakit versin ay akşamdan ayrılmasın sana uzayan yolun patikası genişledikçe daha bir yorgun uyandırsan bulutları uyandırsan sabahı dudaklarımda oysa her şeyin bittiği yerden sesleniyorum nehirler dolduruyor kırılan yanlarımı ne güzel serin ve durgun sızlanıyorsun kulaklarımda bu olan biteni taşımak zor süslü tepelerde gönlünü genişleten huzur sevgini toplayarak geldi buraya yalın ayak küçük kuş kanatlarıyla çırpınan sendin yükümüzü sırtlıyor ayrılıklar ne güzel şey seni aramak maviyi yeşile bağlamak umut açıldıkça dört mevsim ruhum sığınmak sana göz yaşlarımda. |