Kendimden kendime sitem okları,
Her yay gerişimde kendimi vurdum.
Bundaki nükteyi bilmez çokları,
Bütün tuzakları ben bana kurdum.

Silahım akıldı, fikir’imiz gürdü,
Bedenim sağlamdı, iradem hürdü,
Bu bir iç savaştı, elli yıl sürdü,
Sonunda mihnetle, yenildi ordum,

Gönül semasına uçurdum aklı,
Zikrimde fikrimde orada saklı,
Matematik değil bu hesap farklı,
Sanmayın kendimi boşuna yordum.

Her kolay işleri arkama attım,
Sebebi neydi ki? Zorlara çattım?
Kaç kusur işledim, kaç hata yaptım?
Bir değil, yüz değil, binlerce sordum.

Şimdi bilmiyorum, divane miyim?
Hak ve hakikatten bigâne miyim?
Beşeri enkaz mı, virane miyim?
Harabeye dönmüş şu gönül yurdum.

Vefakâr olmadım gerçek sevgiye,
Elim dilim bağlı bilmem ki niye?
Hak etmeden Hak’tan umup hediye,
Kerem kapısında bekleyip durdum.

Halimi Rabbime etmem şikâyet,
Onun izniyledir kutlu hidayet,
Soyum İbrahim’den gelme nihayet,
Nemrut’un zulmünde nar değil, nurdum.

Put haneden çıktım, döndüm özüme,
Olan oldu, buzlar düştü közüme,
Aldırmayın dostlar benim sözüme
Yaralı kalbimi aşk ile burdum.

13.09.2015…Mustafa Yaralı