yelkenli şiiryediverin çocuklar karayemiş dallarnda asılı unuttum çocukluğumu bu kez çağırmamış annem ekmek almaya bi de elma atmış derin bi kuyuya çık çıkabilirsem onmamış bile daha her yer bahçe değil dedim ekilmez her yere kuyu böylece yükseldi sırnaşık dallara bütün puslu çocukların boğazında kara bi yelken gibi açar uykulu çıplak korku yanaşır dişleri gıcırdayarak havalandırmadan rıhtım kokan dalgalar boğulmak saat işi |
bütün çocukları kurtaraydık
büyüklerin kavgasından
saygıyla