ve yalnızlık
hançerli kelepçe
büyüdü gözlerimde
kocaman bir çocuk oldu
ben bu öyküyü biliyorum
kitap gibi masa başında
mesela 35 yaşında
masal gibi mesela

oyuncaklara bakıyorum
ağlıyorum
içinde çocukluğum gizli
ve yarım kalan her şey sizli bizli
ağlıyor arkamdan
bakıyorum arkama

yalnızlık bir mayındı belki de
bir kalabalığa boyun eğen yalnızlık
kimsesiz bir yalnızlığın ortasında
kalabalık bir hüzün boğuyor
bir beşikte uyuyan yalnızlık
kimsesizliğe boyun eğen yalnızlık

tarlalarına başak yağmıştı
gece uzundu gidiyordum
ve sana koşuyordum usulca
hem de kimse bilmiyordu sokakları
tarlanın başında sen kokuyordun
korkuyordum
ellerime bakıp ağlıyordum

büyüdü ellerin
minik bir hayatın içinde
büyüdü yalnızlığın da
yüzündeki hüzünler kadar
artık dindirmiyor seni youtubedeki şarkılar
büyüdü içimde sen kokmayan masallar
gerçek oldu