NERGİS ÇİÇEĞİM
Sokak dökülüyordu avuçlarıma
Islanıyordum tam da yirmi damla yaş saydım Kızgındı tam da senin gibi konuşmuyorum lakin Çiçekleri öldürmeyin bakarsın dönerim geri Sokak körebe bir boş sayfa arkasında Beni bırakmayın bir başıma ölürüm. Gözlerinin tam ortasında baygın saçların Süzülüyor ağlayan ağlatan nergisler gibi Tanrılar tutmuş perçeminden Nergis kokluyor ağlatan gülüşlerin Beni bir kez vurdular on kez öldüm Kopardığım her nergis yaramın yarası oldu Beni kan kızılı hüzzamlara yazmışsınız Seni bir suyun yosununda çaresiz bıraktım Korkulara yaprak döktün her gece Nergisler kucağıma sokulmuştu Kaderim ağlayarak beni bekliyordu. |