YORGUN BEDEVİ (EN SEVDİĞİM ŞİİRİM)
Geçerek bu nehri böylece yorgun
Kim varsa kafilede kim ise oradaki Hepsi bir yana dağıldı, herkesi hüzün bağladı, Gözlerinde korku, gönülleri durgun Bu titreyişler nereye gidiyordu, Korkuya izin veren uğultu, Uzak bir yerde bitiyordu, Herkes bedevilerden daha yorgundu Yollar ilerledikçe yolcular duruyordu, Üzüntü vardı orada, derinden vuruyordu, Bir uzun uğultu içinde uzun bir korku, Bir gece diğerinden daha puslu. Gözler bakamaz oldu geleceğe, Başka ne kaldı, her şey bitti öylece. Yollar, hayat, kervan, nasıl bilmece! Nasıl olsa hayatın sonu bu değil mi? 07/08/2000 Alaşehir |