Yalnızlık Yetimlerin Avlusunda Uyanmak
küçük ve dertli anılar koparır günden güne yaz
ilk sevinçler sonrasında ayın nasıl gülümsediğini ellerini tatlı suya sokup evreni tadan yanaklarını öpüyorum dudaklarından hayır olmaz yalnız olmaz yalnızlık yetimlerin avlusunda uyanmak saadetlerin ortasından didiklemek hayatı yorgun kanatlı bir kuş olabilmek korkmadan hani kalplerin tek yöne aktığı dalgınlık dumanının ötesi hisler bırakır da söyleyemezsin avuçları ışık seliyle öpülen ağaçlar dirilirler yarının sevgisiyle bulup buluşturduğumuz küçücük bir an ya yoksun karanlığa dalıp bütün uçan zamanlara kardeşim dersin ya kabullenip iyiyim dersin gelen geçene. |