. . .
İstanbul gibiyim
yorgun argın uyanıyorum
her sabah güne;
bir tarafım güllük gülistanlık
diğer yanım kabristanlık

Ahşap yapılar kadar hayatta kalmaya direnen
gökdelenler gibi bulutlara efelenen
yedi tepe gibi yüksek
yere batan dehlizler misali derin
beykoz kadar serin

Sabah trafiği kadar felç
akşam dönüşü gibi keşmekeş
bir yanın asude bahar
diğer yanın yaprak döküyor sonbahar

Beyoğluna uyku yasak sanki
Karacaahmet’e inat
çay aynı çay lakin
Piyer Loti’nin adı var

Eyüb El Ensar
daha daha da kimlerin var
Aziz Mahmud Hüdai nice nice Hünkar
Mehmed Emin Tokadi
Şehid şüheda garib gureba

Bir tarafın tepinir durur
diğer tarafın kudurur
öyle garipler var ki
her yediği darbede olduğu yerde durur
derinden bir ahh çeker en fazlasından
sadece medet umar Yaradan’dan

Her şey var sende İstanbul
isteyen istediğini bulur
isteyenin duasına kabul
istemeyenin bedduasına dur

Boğazından geçmez bilirim Fatih’siz gemiler
yakamozlar gülümserken ay ışığıyla yalılarına
bir misafir daha iner usulca İstanbul’a demirler
erguvani renkler düşerken serin sularına
. . .
Yunus Beypınar