Belki Kasım Adıyla İrin

Sen faytonların unutkanlığını üstlenirsin
yarı çıplak ağzınla
Tutunursun sonbahara Yırtılan yaprağa
yüzleri çiğnenmiş bir ölüm gibi görüp
ellerimi sür bedenine
Çalakalem gökyüzünün hisleriyle
döndür başını yıldızların gecesine
Anlam kararıyor bakınca aynaya
deli çağrışlar öteki baloları
istenince kahve kokulu rüyaları
Kim anlamaz insan olmayı uykulu
gafli nefesleriyle üflemeli çalgı kalbi
yalandan ve borsadan zehirlenir
Atlatırsak kuşları yine öpüşürüz
sesleri çılgın ırmakları utandıran
ağrılı yatak nöbetlerinde bir başına
şehir uyanana kadar ışıkları söndür
gözlerini kur, boynunda mum beklet
yabancı bir çiçeği tanıştırayım seninle
desin ki çiçek: bu dansı bana lûtfet
Dünya kendi soygununa cinnet
Dağlıyor kadınca görünmeyi
kaba soluyuşlarıyla geceyi
Tanrının çizgili defterine
adındır diyorum o tatlı günaha ilk işaret
Soyun ve ruhumu varlığınla imtihan et
Yarat kızgın bir orman cilvesini
ağaçsız kalmayı bir ağaçla seyret
Değişir tutunuşu mevsimlerin
yine de kalır harfleriyle yaprağın
denize döktüğü saçları
yine de anlaşılır
mezarında kendi başına yattığı.

Payanda