Nafileyasak kelimeyi söylüyorum kimse duymuyor bilinmez bir meridyendeyim kimse aramıyor öldürücü bir duygunun nöbetindeyim kimse anlamıyor en uzak en soluk düş gölgemi kaplamış yüzümdeki çizgileri okşuyor görünmez çocuklar söylüyorum barışı söylüyorum kimse eşlik etmiyor ey akıl oynatıcısı ışığı çıplak karanlık bu sakin ağırlık ne beynimdeki ıslak bir mavi gibi içleniyor can atmosferin içinde bir tufan etimi parçalıyor gün ışığını katran kaplamış kimse görmüyor eksile eksile uzaklaşıyoruz çocukluğumuzdan büyümeyi ödetiyor kocaman bir hiç oradan oraya taşıdığımız aynalar gözlerini kaçırıyor yenilmişliğimizden sızıldayan bu ses uzaktan duyduğumuz eski şarkılar üstü kalsın der gibi aşkı susturur gibi kime ait olduğunu unutan özlem kör noktada kimse bulmuyor yıldız kanatlı ateş böcekleri bereketi harcanan toprağa yanıyor yaşamın kabuğunu soyuyor vahşet kimse dur demiyor kan buharında eyvahlanıyor uzun bir es sessizliğim simsiyah gülümsemeyi bir süreliğine kapatıyorum yanımdasın ey düş öldürücüsü senden korkmuyorum ya sen benden seni dibime çeken şeyden ... gözlerimden Teşekkür ederim edebiyat defteri... |
Bence şiirin en can alıcı mısrasıydı.
Sevgili hemşerim..
Profilinde İzmir görünce hemşerim dedim.
Sevgili şaire güzel bir şiirdi. Beğenerek okudum..
Tebrikler..
Sevgilerimle..