İçimde Yanan Saklı GizDünya benim evim İnsanlar kardeşim sanıyordum Küçük bir kızken. Büyüdüm.. Yalnızdır insan Gönüle düşünce de , arınırken de başka bedenden. Yetimliği bundandır. Bir hiç üzerine çok cümle söylenebilir Ağlanabilir, Bir türkünün saza düşmüş gonca gülünde , Yapmam dediğim her şeyi , yaptığım doğrudur şimdilerde. Büyüdüm. Büyü’y’düm. Aşka düşünce Aşk beni içince Çekip çıkarınca bağrımda beslediğimi Ahhh içimde yanan saklı giz Bu mekan , şu yıldız evimiz.. Annemden saklanıyorum, S’aklanamıyorum Sessizce eriyor kanatlarım ateşte Her sabah küllerimi savuruyor yeşile Geçmeyecek diyor ısrarla Yandıkça olacaksın.. Oldum mu Anne ….. Ahhh Öldüm Anne İsyanbul ‘da sokaklar , yetimin bükük boynuyla kıyasıya yarışıyor şimdilerde Sadık bir kul , ehil bir Canan gibi sayıyorum adımlarımı, 1001,1001,1001 Yoksun.. Masal dilleniyor yine gözlerin de Adım söyleniyor başka ülkeler de Duyuyorum Duyuyorum Ahhh duymasam ölürüm.. Müthiş bir mana besleniyor ruhumda Akıyorum , Akıyor Akıyor Akıyorum Zaman beni bıraktı Zamansız ve mekansız Yürüyorum. Güne’eş’im Sur’etim , Hükmü geçmez , sırrı bilmez Y’arım, Y’arim Efendim .. Kırsam kalemimi Dönsem semah semah , halka namazına dursam İçsem , Efendime iç’sem Seyrüsefer ahh benim h’içim D’olsam , s’olsam , Göğsünün avlusunda dursam D’ursam Uzun bir sessiz çığlık olsam o arada.. Dünya bir s’es verse, Z’aman dursa G’özlerine kapılsam, Gömülsem içine. Eylese Cihan beni sana h’ak Ya HAK… Sibel EŞİYOK |
Tek yapabileceğimiz geçmişle barışmak. "