Diledikçe Amanı, Al Sana İnsan Dedin
Ruhundan ruh üfledin, c/ismine insan dedin
Tutuşan sıvı koydun, damarına kan dedin Gönül çelen yar dedi, yanlış anladın sanki Harami bezirgânı, al sana sultan dedin Hiç de farkı olmadı, Arzu ile Kamberden Adına sınav dedin, geçti yetmiş çemberden Koru beni dedikçe, küstahtan ve “nan-kör”den Uzak eyledin nanı, al sana şeytan dedin Kazanmak kolay değil, kulluk denen davayı Elmanın hükmü buysa, çoktan yedi ayvayı Bir kalemde yolladın, Âdem ile Havva’yı Memnun ettin cihanı, al sana kurban dedin Demir attı düşlere, hayal peşinde gezdi Doğruyu söyledikçe, onuncu köy de üzdü Kafatasında beyni, yumruklarıyla ezdi Gevredikçe imanı, al sana insan dedin Züleyhanın safkanı, uymadı ayarına Bir yar sevdi gönlünce, yar oldu ağyarına Suçu ne, günahı ne, mahkeme duvarına Delibal kumandanı, al sana akran dedin Celil ÇINKIR – DELİBAL |