ilkbaharda gelincik koklarken uğur böceği,
uğursuz mekanların sperm bulaşığı döşeklerinde
tecrit edilmiş kadınlara fahişelik yaptırılıyordu.
eteğine dolanmıştı bacakları, anneler gününün...

gece yarısı olmuştu yıldız şölenlerinden sonra,
somurtkan bir fahişe boykot ediyordu yaşamayı,
amorf bir şarkının seksapel zamirleri nefes nefeseydi
genelev çocuklarıydık biz, hepimiz,
hepimiz birimiz, birimiz hepimiz, babamız belirsiz...
kırmızı napoliten ölümleri ben icad ettim fahişe anneler için,
en sevimsiz ölümler benim cinayetim olur;
tahayyül bile edemezsiniz...

başlıyor söz yağmuru avaz avaz,
böyle çok yalanlarını vurdum yüzlerine,
ne bir polis kurşunuyla,
ne de bir maganda kurşunuyla,
çok ihanetlerini vurdum kalemimin kurşunuyla...

ben katı bir kuralım, sevimsiz!
beni beğenin ya da beğenmeyin...
mapusane koğuşlarında,
fahişe annelerini öldürmüş piçlere atılır ‘Karaoğlan’ ile dayak...
namusunu temizlemiş çocuklaradır tecavüz ve taciz!
Kontrbas homurtusunda çocuk zırıltıları
ve camlarda sis karartmalarının körlüğü...

afet sonrası yıkıntılar gelir,
fulelerle kurulan ağızları küfürlü saatler...
başlı başına bakımsız umutlar, hayat bayram değil...

Masalarda ecinni seansları,
dalkavuk bir temayül,
dillerde eksik vokal engelleri,
dünyaya yeniden doğma beklentileri...
Saçma sapan sanatların kategorik kurallarında,
kopartılan fırtınalar ve kocaman kocaman şanssızlıklar
ve reddetmenin zorluğu...

Müstakim kademe sistemlerinin uygulandığı sokaklarda,
çığ bezemeli kurtboğanlar...

rakıyla peynir kavuşmasında,
bembeyaz bir sarhoşluğa
satırlar koydum aşk uğruna,
kalemimin kurşunuyla...