dört çivisinden üç tanesi düşmüş
bir şehir tabelasının tam altında oturuyorum.
onunla neler yaşadığımı, yüzüne karşı söyleyince
bu tabela düşüp beynimi parçalayacak,
çok iyi biliyorum …

-senin matematiğin yok şehir, mantığın ters, felsefen ölü -

Sokrates, ışığı mazgala saklı sokaklarda yerde sürünüyordu
ben oradaydım, bütün pencereler aynı karanlığa açılıyordu
elimi uzatsam dişlenecek, sesimi yükseltsem fişlenecektim
korku, isli bir macun gibi bütün renklerini ağzıma sürüyordu
çocukluğum sanıyordum kendimi, yemesem üşüyecektim.
/ olmasa bir martı, üstüme örtüyordu çığlık kanatlarını …

kilitli her kapı inzibat kuvveti sanki mezarlıklarda dolaşıyor
yazık “ölü canlar“ bile tozuna bulaşacak bir sahne bulamıyor
birazdan yağmur boşansa bardaktan, öylesine sevinecektim
Platon; bir film platosunun makyaj odasında öldürülüyor
cesaret gibi koşarak, sel sularına kapılıp ihbar edecektim.
/ ya sen hangi gölgedesin, saçlarımdan saklıyorsun saçlarını …

gökyüzünde kara bir delik, güneş çok uzaklara kaçıyordu
ne söylerse Aristoteles, artık hiçbir sözü kabul görmüyordu
ben ağzımı bir açsam, öfkemi gıyabiden vicahiye çevirecektim
suskunluğum işte bu sebeptendi, şiddetim içimde tutukluydu
sığınacak tek liman kalmıştı, saklanırsam bilinmeyecektim.
/ tutabilseydim bir kez ellerinden, koklayıp yapraklarını …

-sende verecek sevda da kalmamış şehir, ismin gözyaşı gölü-

dört çivisinin hepsi birden düşmüş
yurtsuz bir şehir tabelasının tam altında oturuyorum
cıvataları paslı bir cendere, giriyor beynimden içeriye
gene ne olacaksa bana olacak,
çok iyi biliyorum
bu şehir ben oluyorum ……..

………………..

hikaye …: bu şehirde, bir ülkede,
belki sen kırlarda yeniden açarken ben boşluk oluyordum ki,
tarifi imkansız ….…

CEVAT ÇEŞTEPE