ben bakışlarımı bir karakter yaratıcısı olarak yana yatırıyorum
o aşk sevinç çağında ilk olgunluğunu gözlerimde yaşıyor
uzatıyoruz o anı hiç kimse yokmuş gibi
bir sağır yarasa kollarını açıp sevgimizin üstüne
dönüp duran geceye doluyor

siyah beyaz unutulmak isteyişimi
çekerek perdeleri buz tutmuş yalnızlığıma
içinin sesinde biriken duman oluyorum
duygu ne zaman bir şekil çizse
anımsayıp kavuşuyoruz bir birimize

ele gelmez boş sayılar ve tavan korkuları
daralan göğsüm ki bir daha
hiç olmayacakmış gibi beyaz duvarların üstünde
serpilen ağaçların gölgesine dalıyor

ah sevgili ıslak ve çürük vişneler
geri geliyor parmaklarındaki hiza
an vurup karanlığa savrulan
pembe dudaklarımla sayıklıyorum seni

bilmesem kendini anlatıyor diyeceğim
uykusu göğe çakılı ulu dans
öylesine dönüyor ki başımda
neyi unutsam
seni görüyorum karşımda.