Kundağa gireni sarar kefene
Bedeni ortadan kaldırır ölüm
Onla nasip olur vuslat sevene
Mutlak ummanına daldırır ölüm

Fani gelip geçer, fani iz koymaz
Kaldığı konağa mihman göz koymaz
Bozar bağ-bahçeyi bahar-yaz koymaz
Ferman-ı ilahi bildirir ölüm

Söndürür ocağı duman bırakmaz
Civan ihtiyarlar, zaman bırakmaz
Batırır gemiyi liman bırakmaz
Esen sazağında yeldirir ölüm

Alır tahtı tacı, yıkar otağı
Yayı gergin, ok doludur sadağı
Feryat figan ile sunup bardağı
Akan gözyaşınla doldurur ölüm

Çeker meydanına boyun eğdirir
Melek kanadını cana değdirir
Dünyalık ne varsa onu soydurur
Tutar musalladan kaldırır ölüm

Yazar iki melek dediklerini
Etinden ayırır kemiklerini
Yanına alarak ettiklerini
Rükûsuz namazı kıldırır ölüm

Yorsan da nafile sen seni boşa
Yazdırır adını dikili taşa
Koyar amelinle seni baş başa
Adını kütükten sildirir ölüm

Sen varmadan önce ayrılır yerin
Toprağı açarlar koyarlar, serin
Gözükara’m biter gamın, kederin
Olmaz işlerini oldurur ölüm


Söz Açarı: sy 113, Berikan Yayınları, 2014 Ankara