El gibi vedalardan uzak şiirlerle

Görmedin
Bilmedin
Kabulümdün


Emeği geçenlere tebriklerimle
Kalemine, nefesine sağlık Remzi kardeşim

Gittiğin gece
En uzun ve en soğuk gecesiydi ömrümün...
Kırılmaya müsaitti tüm umutlarım


:(

o günden sonra umutlarımı cebimde taşıyan bir uzun yol yolcusu gibi
biçare tükenişler içindeyim sevgili...
iliklerime işlemiş yokluğunla
nasıl vuruyorum yüreğimi şimdi umutsuz baharların sonuna...


gözümün görmediğine değil de yüreğimin yandığına sarılmak gibi
ağırdı (aşk)yine
yine sancılı gecelerin ardından yüzüme kapanan kapıların soğukluğu kadar acımasızdın işte..
gözlerimi yüreğine kurban verecek kadar taşınmaz bir yük yüklercesine
kanattın..
tek bir kelimen ile...

ayazlar tek başına ısıtmıyor adamı sevgili..
hoşca/kalınmıyor... da
hoşca/kananıyor...işte!

hangi veda bu kadar üşüttü ki beni
hangi veda böylesine yıktı ki tüm benliğimi
geriye kalanların hangi ağırlığı solumdan etti ki beni...

sıkın giyin dedin de...
giyinemedim...
vedalar soğuk olur muş sevgili...
dondum da...
DİYEMEDİM...
:(((


içimdeki duyguların amansız savaşından sıyrılıp
sana doğru gelen her cümlenin vurgusunu çalmıştı ayrılık...
ansızın dudaklarımı diken,
boğazıma yumruk yumruk vuran taşlarsa,
son sözlerinin kulaklarımdaki yankısıydı...
Bilemedin
...

BİL/ME/ DİN//

gayri bilsede...
ne çare ki...


remzi kardeşim
ve sevgili (yemin)

bazen
şairin kalemi kadar yüreğinin güçlü olması gerekiyor
dokunduğunuz şiir size duygularınızı yaşatmayı
saklınıza sığınmış ağrılarınızı depreştirip
solunuza yerleşebiliyorsa...

işte!
ŞİİRDİR!!(derim hep o vakit)


ondandı..
emeklerinize sağlık..
tebrıklerimle