Bir şeyin tam ortasında bir adam
Öylece duruyor elleri ceplerinde
Bildiği her şeyi kalmış gerisinde
Ne gidebilmeye gözü kesiyor
Ne de kalabilmeye
Dönmek ise asılı düşük bir ihtimalde
Sırtında yalnızlığının yükü
Ayaklarında gidememenin prangası
Ne ötesi belli ne berisi

Bir şeyin tam ortasında bir adam
Bir şey adımın kalbinin tam ortasında
Adam beyaz ufuk kızıl kan kırmızı umut kara
Bir el uzansa eline
Kavuşmaz boşluklar düşer bir biri ardına
Gözleri bir yıldız güneşten düşmüş
Titrek bedeni bakışları üşümüş
Yok zararı kimseye
Faydası yok kendisine bile

Bir şeyin tam ortasında bir adam
Adam dediysek cinsiyetle ilgili değil bu
Bu bir adam Âdem’den ötürü adam gibi adam
Yüreği denizleri taşırmış yaman ki ne yaman
Çok ölmüş dirilmiş zaman zaman
Yüreği bir kor dokunanı yakan
Bir şeyin tam ortasında bir adam
Gözlerinde tanımış simalar
İnsanlıktan nasibini almamış insanlar
Gözlerinde dolup bünyesini taşmış mezarlar
Bütün zalimler ağlamaklı kalır
Adamın merhametinden heybetli dağlar yıkılır

Bir şeyin tam ortasında bir adam
Gökyüzü çakmak cebinde
Sevdiği kadınların hepsi dününde
Ölüyor avuçlarında dünyası
Ayakları kanlı elleri nasırlı
Çok yürümüş çok el tutmuş
Ve artık belli yorgun yorulmuş
Bir şeyin tam ortasında bir adam
Ne soru sormuşsa kendine
Yanıtlar hep eksik dilinde
Bir çöküş diz kapakları yerde
Ayağa kalkma isteği yok artık içinde.