Bir zavallı çocuğum
Oyuncağımı bulamıyorum
Anneme soracağım annem yok
Ağlamak içimi yakıyor
Gözyaşlarımdan bi’ haber herkes
Hoş pek de ağlamazdım ya
Sokaklar arası mahalli bir yalnızlık benimkisi
Kimi çağırsam evinin önünden
Pencereden hep bir yetişkin sesi
Saçlarımda kaldırımın tuzu toprağı
Koltuğumun altında hiç olmayan topum
Kalabalık çocuk oyunlarında olan yokluğum
Derme çatma bir gecekondunun
Münferit bir köşk hayali kuran zenginliğim
Yaşasın içimdeki dünyam ve karakterlerim

Mahallenin köşesinden hep görünen
Beyaz üstüne kırmızı çiçekleri olan bir elbise sahibiydi
Adını bilmediğim güzel kadın
Her seferinde bir çocuğun başını okşar
Benimkisini okşamazdı
Çok mu toz topraktı acaba başım
Nereden bileyim o zamanlar sekizdi yaşım
Çirkindim herhalde karaydı saçım kaşım
Bir gün eve geldim yine sokaktan kir pas içinde
Bir acı uğultu ki yer durmaz yerinde
Tamam çok parası yoktu
Kasaba manava bakkala borcu da çoktu
Ömrü boyunca hakkı yenmiş hep de susmuştu
Ama kalbi temiz içi sıcaktı çok da güzel gülerdi
Annem hep bu nasıl hayat der huzurunun içine ederdi
Babası desen çoktan evlatlıktan reddetmişti
Yavaşça odanın kapısından soktum başımı
Yerde bir yatan beyaz bir çarşaf bir de bıçak
Zaten yoktu da üstünde yatacağı bir yatak
Başında birkaç ağlayan biri de annem
Sekiz yaşın büyüklüğünü ilk o an anladım
Pek ağlamazdım en çok o gün ağladım.