her ağşam ya da fırsantını buldukçana
ırafıklarınan bu m(uh)abbet ediyoz
ırafıklar da kim biliyon mu?
yediğimiz işdiğimiz ayrı getmeyen
en gücükleriyin ya; şargadanın da en önde gedeni benidim
hızmat benim boynumun borcu

evelallah her daim şişeler hazır
onnar evli-barklı olunşa da..
bizim ev dayima müsayıt.. emirlerine amade
yediğimiz işdiğimiz ayrı getmeyo
“haso, hüso, muso”ırafıkarın yannında an!
gerisi tamam..

dedim “-böyle böyle”
“deme len” dediler..
“vallaha mı”dediler
dedim valla..
“valla da billa da mı?” dediler..
Sarıoğlunun garısının adını çıkardım
…
emme yalanıdı
valla talla yalan, kelp ola(yı)n yalan
böğün dünne yarın ahiret yalan
emme ok yaydan çıkdı bi kere..
emme netçen..
o ğün, o an şeytan dürtdü! İşde!
onnar sordukçana ben bire bin taha gattım vallahi
emme dedemin yüzü güledüşdü
ee nassı geri dura(yı)n
nası(l) “yalanıdı” deyen hinci

oyusa zavallı Yeter Gelinin
hiş mi hiş güna(hı) yoğudu
dinime imanıma çok gabadayı da bi gelinidi
melek desen de meleğidi, belki emme
oldu bi kere..
ok yaydan çıktı bi kere
dirliği bozulmuş zavallının
“afıyon işmiş” deyvidiler,
kendini int(ih)ar etmiş

duyunça barabar betim benzim attı
Hüso’nun küheylana atladım savıştım öteyüze
köye gelemedin on-onbeş gün
belki daha fazla
hiş bi yerde de eğleşemedim
dağda daşda döndüm-dolandım durdum
bizim muk(u)at dilinde her köyün..
her köylünün ağzında sakız deği(l),
“ifrit” olmuşuyun her köyde
En nefret eyyiği gişi olmuşuyun her köylünün..

vizdan azabından böyük cehendem var mı..
i(n)san cehendemin dibinde yaşar mı
ömür boyu bu ezabınan yaşanır mı
dedim ya zorun zoru vesselam
can duşmanımısa da
bu ezabı kimseye yaşatmasın Alla(hı)m

Ismayıl.. sana hu gadarını deyen ki
köyün çocukları bile görse
yüzümdeki nursuzluktan gorkar gaçardı
donuz görmüş gibi,
yanılıp yenilip de çeşmeden mallarını sulayosa
malları goyvurup daa gaçamadıysa
salıvıdıklarını çok gördüm
get nalet ossun..

taha dünnedeykene
yandım cehendemin dibinde Ismayıııll!
nalet olaydı dedemin sarı lirası
olmaya gedeydi üş beş davarı
dedem de çok geşmedi, gahrından öldü zati
ölmedi de gurtuldu, getdi
ya ben..
gurtulamadım cehendemden
hep ne derin biliyon mu gardaşım,

sen köyde olsaydın,
bunnar başıma ğelmezdin..
getdin de ne oldu
göğe değdimi başın..
hankı derde merhem oldun
hankı dala gül gondurdun
biliyorun kuu sen de ömrünü heba ettin
sankı bi(r) sevaba mı girdin
a gepberif..
köylük yerde dünneye gelen
ne dad alır şe(hi)erden
kendini harcadın
beni de ataşlara atdın Ismayıııll..
gardaşııımm”…”
**
yeğen ile karanlıkta onlara giderken düşledim
“köyde kalsaydım, haso, hüso, muso..
hızmata amade idi iso”
…
“başıma ne çorap örerlerdi kimbilir” dedim..
şükrettim..

şükür. şikayet etmekten vaz geçtim o dakika..
meğer şükredecek ne çok şeyimiz varmış..
bu güne kadar aklımıza bile gelmeyen
bin türlü beladan yırtmışız da..haberimiz olmamış..
kahrettiklerimin hepsinden tövbe ettim..
başıma ne dertler açabilirmişim.
Mustafa abeyin asıl derdi “çömez”i
babam yollamasaymış..
çömezlik başımdan gitmezdi..

o cehendemi bana yaşatırlardı..
Ismail Kardeşim..
geç bunu bir kere










Fotoğraf için Sn Zeki Akakça’ya teşekkürler.
Eren Dede Belgeselinden