ÜÇ KARANFİL
Yalnızlığın ilk adımı, seni öpmektir.
Sonrası kendiliğinden gidiyor zaten. Önce tüm kadınlar gitti fikrimden Yalnız sesin kaldı avuçlarımda, Aslında hatırlanmayacak kadar güzeldi sesin Lakin benim gönlüm biraz deli, Ve ben senden başkasına sağırdım. Sonrası daha ilginç bilirsin, Bir gün gölgemi kaybettim, Çıkmaz sokakların birinde yitip gitti. Sanırsam kalbimin merkeziydi orası, İstersen ölçebiliriz, Çünkü tam orda duyabilirsin kalbimin sesini. Ama bir gün kendini unutursun, Asi’ye bakan bir parkın Yalnız bir bankında. Çünkü yalnızlık, Gitmektir kendinden bile. Ve yalnızlığın son adımı, yine seni öpmektir Ardından üç karanfil kalır Öptüğüm yerlerden. |