Yalnızlığımı bırakıp da ardında gitme ne olur, diyemedim!
Diyebilseydim keşke ama, diyemedim işte...
Gurur ya da kibir yapmak için değildi suskunluğum,
Nutkum tutulmuştu birden bire, üzüntümdendi...

Sen gittin ya umutlarımı da yanına alıp,
Göz yaşlarımı bir silenim kalmadı artık.
Oysa hesapsızca, sınırsızca severdik birbirimizi,
Adımız aşktı ikimizin de, aşkımız hayatımızdı...
Biz dolu yürektik birbirimize,
Tendik tükendikçe yinelenen candık,
Canlandıkça sevdamızı dünyaya haykırandık,
Eldik, ayaktık, ağlayan gözdük, her damla yaşta doğan umuttuk...
Geceydik, gündüzdük, hep ikimizdik, birbirimizindik,
birbirimizi çok çok çok sevendik...
Gittin işte,
Ardında haykırışlarım hıçkırıklarım...

Sen gittin ya sevgilim, albümdeki resimler sararıp soldu ardından
sana yazdığım tüm şiirler nefessiz kaldı,
Tüm kalemler tükendi...
Şimdilerde ölüm geldi sevgilim sensizliğe,
Sensizliğe ölüm geldi... ölüyorum işte, yoksun diye,
Kalp atışlarımı dinle, en dramatik haykırış içinde...

Mevsimsiz bir kar fırtınası, soğuk,
Aramızda uçurumlar,
bütün parmaklar çürümüş
Sensizlik üşüyor yüreğimde...
Senin yüreğinde kor ateşler var,
ateşe tutulmuş bir demir gibi;
Dokundur yüreğime yüreğini,
Tanrının lütfettiği bir nimet gibi,
al yanına beni de...

İşte çıkıyorum son yolculuğuma,
bir elimde dönüşü olmayan biletim,
bir elimde valizim.
Yılların yollara düştüğü bir akşam vakti,
kara tren gelmek üzere...
Ben biliyordum gelmeyeceğini,
Anlatamadım geçen yıllara;
az sonra geciktim biraz diyerek çıkıp gelecekmişsin...
Tabii ki gelmeyecektin, gelemeyecektin!
KAHRETSİN!
SEN YOĞSUN,
BEN YOKUM...