Beni arar gözlerin uzaklara daldıkça
Hayalimi düşürür
umutlar mayalarsın
sabahı olmayan gecelere

Yetişebilir mi ellerin
Sonu belirsiz bir umuda emanet edilen
heyecanlardan arta kalan beklenti kırıntılarına
Toplayabilir misin bir araya
hiç bozulmamış
dağılmamış gibi

Ne kadar yer kaldı avuçlarında
gözyaşlarımdan ıslanmamış
Mevsimlerinde ne kadar güz kaldı
seninle olup da ısınmamış
Sonbaharında ne kadar yaprak kaldı
rüzgarına dayanmamış
Ne kadar kelime kaldı dudaklarında
tüm yalvarışlarıma aldırmamış

Her gece yüreğini onikiden vururken yalnızlık
Ölüm sessizliği çökecek ruhuna

Us’una düşünce uykusu kaçmış anılar
Durduramayacağın bir sızı karışacak damarlarına
Okyanusa dönüşecek
Canına batacak göz pınarlarından süzülen yaşlar
Boğulacaksın
anıların cenderesinde

Göğüs kafesini yırtıp
yüreğini sökmek isteyeceksin
Cümlelerine sığdıramayacaksın acının derinliğini
Uzundan da uzun olacak
duyulmayan çığlıkların

Baktığın her yüz’de yüzümü
_dudağımın iki kenarına kurulan bahar gülümsememi_
Dokunduğun her tende sıcaklığımı arayacaksın

Düşe kalka büyüyen bir güven için
eskisi gibi çarpmaz kalp
değmez yeniden başlamaya

Dönülmez tövbelerdeyim
Söküp attım sol yanımda kapladığın yeri

Bir bulutun ardında
Kış güneşisin şimdi
Ne beni ısıtıyorsun
Ne de kendini

Unutuldun
Unutuldun ey sevgili


( hayat ışığı )