DÜŞÜMDEN DÜŞÜRDÜM SENİ
Derin bir dipsiz kuyu’dayım
Etrafım kararmış sönmüş fer’im Sesler çınlıyor kulaklarımda Havada uçuşuyor kahkahaları Anlamsız insan çığlıkları Duymak istemiyorum onları Bedenim savruluyor duvarlara Ellerim bir çıkış kapısı arıyor İçimde uçurumlar git gide büyüyor Konuşmak istiyorum sesim çıkmıyor Ben senden uzak hiçliğe yok oluyorum Oysa sen varlığımı öldüren Sen benim sebebim yaşam nedenim Anlamsız dünyada düşme düşüm Hadi bir nefes ver de seni çekeyim Hiç bırakmadan son yudum da hayat öpücüğü’m Gözümü açtığımda sen olsun İçim dışım senli rüyalar gerçek olsun. ***(cangülüm) *** Nebahat KILAKAY |
tüm şiirin anlamını katlamış...kutluyorum.saygımla.