Hoşça kalamadım
gidişine seyirciyken gözlerim
Ayrılık damlarken
solgun yanaklarıma

Dağıldım
acının en ağır haliyle
Savruldum
sendeledim adım attıkça

Kıyılarımdan çekildi hayat
yitirdim ışığımı
karanlığa düştüm

Ecel esintisini soludum
ciğerlerime dek
Ölmek niyetiyle

Boş kadeh misali devrildi üstüme anılar
düşlerimden geçerken sen
Yitme noktasındaydı aklım
Can usandı bedenden

Ödünç tebessümler yamadım yüzüme
Sancıyan yanıma süzülürken
bir damlasına bile kıyamadığın göz yaşlarım

Sessiz çığlıklar yükseldi
yarınsız umutlarımdan
Ayrılığın tekil acısıyla yanarken

Ah’ımla tazelendi her gün
elemim
Yalnızlık vaktinde
sarıya çalarken benzim

Sonsuz hülyalara dalardık
karışınca gözlerimizin elasıyla kahvesi
İzi kalırdı kıyısında dudaklarımın
soluksuz bir öpüş bırakırken dudaklarına
Al ateşler düşerdi
yosun kokulu nefesimden
esmer tenine
y a n a r d ı n

Göğsüme sokulurdun
usulca
Bağrımın ateşine yaslardın başını
ninni/n oludu yürek atışlarım
Gün düşerdi gözlerine
öperdim gülüşlerinden

Hadi gel
Aç kapılarını artık
Ağlayan gözlerimi ört dudaklarınla

Unuturum
çektiğim katmerli acıları
Salınıverir göğsümden
binlerce kelebek gök yüzüne


Usulca bir fısıltı düşer
yüreğimin kozasından
sesime

’ H o ş g e l d i n ’


( hayat ışığı )



ikibinondört / şubatonbeş