her işin bir kolayı vardı
ters yol
geri çekilen su yanılgısı
sürecek olsa
gün güne devrilir hatırlamazdık
her şeyin kendi deriniydi
kendi var oluşu
kendi aşkı

ipin ucunu çeksen
baharmış gibi gözlerini yumup
bir rüya görüyorum sanır insan
oysa kaderlerin değişmediği
yıldızların koynunda ağlamasıdır insan

bahçede tekrar eden çiçekleri bekler
bulutlar bir birine benziyormuş gibi
akarak boşlukta kanatlarını yoruyor
gülüyor şair bu işe
gülüyor

işte birinin mavi eli
düştüğünde yatışan ihtişamlı bir kalbimiz var
şefkatimiz arzı doldurmaz belki
gözlerimizi eğip teslim olmaz mıyız
dünyanın kabuğuna

sevgi için hayallerini kaybeden hiç
bir bahar sevinciyle kollarını açtığında
rengarenk gülümseyen
o her şeyin devamı

yüreğini susturup yeniden başla
asıl şey güneşin ilk doğuşu
ilk dokunuşuyla açan göğün yangını
doldukça içine
atıver kendini sonsuzluğu bağışlayan ölüme.