çok zaman şiirleri okuyorum, bazen bir şey anlamadığım anlarda oluyor, şiirsellikten uzak sanki zorla yazdırmışlar yazmak için yazmış, bazende öyle bir an oluyorki sayfalarca okuduğum şiir üzerinde yorum yazmak methiyeler düzmek istiyorum tıpkı okuduğum bu güzel hikaye tadında masal tadında şiir için... neresinden tutsanız ustalık zerafet kokan , heleki gözlerle saçları taramak bu ne güzel bir betimlemeydi buna bayıldım işte, şiiriniz gösterime hazırlanan bir filmin galası heycanıyla pür dikkat kilitledi bizi her satırda her mısrada, bazen diyorum işte bir güzel şiir okuduğumda bundan daha güzeli olmaz okduğum en güzel şiir bu diyorum , ama ben her defasında yanılırım , üzülmem bilakis bu yanılgı hoşuma gidiyor çünkü ben her defasında daha güzel şiirler okurum tıpkı sizin şiiriniz gibi selamlar saygılar tebriklerimle

Necatigil, “evler” şairidir; evlerle başta kendisini olmak üzere, orta ve alt gelir grubu şehirli insanları anlatır. Evlerin dışı ve konumu kadar, içinde yaşayanlarla ve yaşananlarla, toplumsal ve sınıfsal ölçekliğini; acılarını, sevinçlerini, yoksunluklarını taşır şiirine. Okuduğumuz şiir de, konusu “ev” olan bir şiirdir! Ama bu ev, soyut bir evi anlatmak üzere değil; “ev ile hayatın bir ilişkisini ve kesitini (yani evin özel ve özgün hikâyesini)” anlatmak üzere seçilmiştir. Sayın Yüksel; “özel bir yeri ve anısı olan” evin hatırlatmaları üzerinden, “vuslata ermemiş” veya “kaderin bir cilvesi” sonucu “yarım / gizli kalmış bir sevda”nın buruk hatırasını yâd etmek için konu eder evi, şiirine. Söz konusu “özel tarihi olan” ev, şairle bir gönül bağına tanıklık etmiş eski bir dost olarak, şairin içini hüzünle doldurur: “Eviniz iki katlı / Eviniz ahşap / Eviniz mahzun.” girişiyle başlayan şiir; gelişme bölümündeki redifli bağlantı dizeleriyle (Merdivenlerinde hüzün yüklü / Camlarında yüzün yüklü / Pencereden yola sözün yüklü / Bu umarsız bahçede özün yüklü / Gözlerimde gözün yüklü / Yüreğimde közün yüklü ) evin neye tanıklık ettiğini ve şair için sadece bu nedenle, niçin önemli olduğunu ortaya koyar: “Herkes kendi halinde / Kimseler bilmiyor oysa / Bir tek ben biliyorum neden buradayım / Bir tek ben yalnızım sokağınızda yıllar sonra / Sensizliğe bakıyorum nefessiz. // O karanlık gecelerin ay ışığından / Tül arkasından / Kaçamak bakışlarından / Pencereden yola sözün yüklü. // Sokağınızın Nisan sabahları vardı / Haziran akşamları / Yürüyüp giderdin yol boyu / Köşelerde dönüp dönüp bakışların / Gözlerimde gözün yüklü”. Şiiri nihayete erdiren “sonuç” dizelerinde ise, bu “hazin gönül hikâyesi”nin akıbetini öğreniriz: “Eviniz iki katlı / Eviniz ahşap / Eviniz mahzun / Saçaklarına asılı sensizlik / Tahta kapısında yokluğun / Yüreğimde közün yüklü”. Sayın Yüksel, bir “ev-aşk leitmotifi” üzerinden; şiirde duygu atmosferini okuyucuya (gerçekliğini “yaşanmışlık veya yaşanabilirlik duygusu” vererek ) geçiren bu başarılı çalışmasıyla övgüyü hak ediyor. Olmasa veya biraz daha çalışılsa iyi olacak diyeceğimiz, şiir yoğunluğunu azaltan bazı dizeler ve teknik aksamalar var ise de, şiirin genel başarısı içinde teferruat kalıyor. Sayın Yüksel kardeşimize teşekkür ediyorum, kalemi işlek olsun.