Her tarafım bulut
Öyle kırılgan,öyle tenha ki içim
İlk rüzgarda savrulacak gibiyim
Hissediyorum,
Hissediyorum artık.Tebrik ederim bu hüzün dolu dizeleri.saygılar...

Gönül dostları;
Gidene güle güle.
Gelene merhaba.
Yeni yılınız kutlu olsun.
Saygı ve selamla...

Nerede o eski gökyüzü
Nerede uçsuz bucaksız mavim
Nerede kırların yeşili,
Börtü böcek,
Çiçek nerede?
Nerede içimdeki kıpırtı,
Umut;
Ve susmayan o çocuk.
Ve benden kopan ilk parçam
Çocukluğum nerede?

Umursamaz olma
Bu hüzün sana
Sana bu matem
Ey başımdaki son dem!

Aydın YÜKSEL
03.01.2013-Perşembe-ANKARA




Usta kalemi geçte olsa okumanın güzelliği ile selamlıyorum
_________________________Kalemin susmasın

Çok güzeldi yüreğinize sağlık kaleminiz daim olsun

SON DEM

Sararan yapraklarıma
Soğuğun ilk dokunuşu
İlk tadı uçlarındaki beyaz
Ve dizlerimin ilk yokuşu bu vehim
Yamaçlarımdan inmeyen o Güneş
İçten içe solmakta
Bulutlarda asi bir telaş
Yağmur mu karnındaki sancı,
Yoksa kar mı?
Ya ufkumdan geçen bu karartı?
...
Göçmen kuşlar olmalı.

Her tarafım bulut
Öyle kırılgan, öyle tenha ki içim
İlk rüzgârda savrulacak gibiyim
Hissediyorum,
Hissediyorum artık.
Ömrümün gediklerinden sızan
Bu köhne mevsim hazan.

Nerede o eski gökyüzü
Nerede uçsuz bucaksız mavim
Nerede kırların yeşili,
Börtü böcek,
Çiçek nerede?
Nerede içimdeki kıpırtı,
Umut;
Ve susmayan o çocuk.
Ve benden kopan ilk parçam
Çocukluğum nerede?

Umursamaz olma
Bu hüzün sana
Sana bu matem
Ey başımdaki son dem!

Aydın YÜKSEL
03.01.2013-Perşembe-ANKARA


Aydın YÜKSEL (Aydın YÜKSEL)


Serbest nazım dizelerinizi kutluyorum.Yunus diyarından selamlar.

Umursamaz olma
Bu hüzün sana
Sana bu matem
Ey başımdaki son dem!

Aydın YÜKSEL
03.01.2013-Perşembe-ANKARA

...


O kara bulutlar olmasa
huzunler olmasa
nasil cikacak karanliklar aydinliga


Gonulden tesekkur ederim
Gercekten yalin ve ozgundu Siir.

Selam ve saygilarimla .

YAŞAYANKELİME tarafından 4/30/2014 9:01:22 PM zamanında düzenlenmiştir.

Sayın Yüksel, hayatın olağan akışı ve telaşı içinde farkına varmadığı bir değişimle yüzleşir ilk kez: “Sararan yapraklarıma / Soğuğun ilk dokunuşu / İlk tadı uçlarındaki beyaz / Ve dizlerimin ilk yokuşu bu vehim.” İnsan varlığındaki değişimi, mevsimsel bir dönüşüm olarak tasvire yönelmek aslında yeni bir istiare değildir edebiyatımız için. Bizde pek çok şair, ömrün yaşlılık dönemi algısını sonbahar veya kış ile tasvir etmişlerdir. Fakat burada yeni olan tasvir dekoru değil, tasvire konu olan duygunun, şair tarafından nasıl yaşandığı ve yaşatıldığıdır. Sayın Yüksel, yaşlılık dönemi eşiğinde durmuş bir insanın ruh haliyle konuşmuyor. Yaşlanma ihtimalini bile kabullenmiş değildir henüz. Ona göre farkına vardıkları, bir “vehim” veya “zan” hissiyle açıklanabilir ancak. Yaprakları sararan bir “ağaç” imgesi üzerinden konuşur önce. Soğuyan hava ve dal uçlarındaki “tomurcukları” örten kar (kırağı; saçların kırlaşması); ayrıca “dizlerinin ilk yokuşu” olarak, hayat yolundaki ilk müşkülleri ayaklarının ihtarı, onu isyana, telaşa sürüklemez çünkü. “Dizlerimin ilk yokuşu bu= bir vehim” ve “Ufkumdan geçen bu= karartı” olsa olsa “Göçmen kuşlar”ın gökyüzünü karartan sürü halinde akımıdır! Olan bitene şaşırıp isyana sürüklenmez; fakat, yaşamanın hazzını alma ümidine lekeler düşüren tuhaf değişimlerin izini sürerek, tatma ve dokunma duyularıyla farkına vardığı bir değişimi duyumsar varlığında. Neredeyse, “ilk aşk” türünden bir duygu yoğunluğudur yaşadıkları. Meselâ, Cahit Sıtkı’nın “Otuz Beş Yaş” şiirindekine benzer bir şaşma değildir bu: “Şakaklarıma kar mı yağdı ne var? Benim mi Allah’ım bu çizgili yüz?” derken Tarancı, varlığındaki değişimi daha kesin hisseder ve daha derin bir şaşma içindedir. Yüksel, şiirinin ilk bölüğünde, tabiat varlıkları üzerinden, kendi varlığına dışarıdan bakarken, ikinci bölükte “içine” yönelir. İç dünyasını “kırılgan” ve “tenha” kavramlarıyla tasvire yönelmesi bilinçli bir seçimdir. Çünkü zaman içinde “ömrünün gediklerinden sızan” bir “köhne hazan” mevsimi, umutlarını azaltıp onu “kırılgan” hale getirmiş ve giderek yalnızlığını (öyle tenha ki içim) artırmıştır. Bu hal, onu karamsarlığa ve kaygıya düşürür: “İlk rüzgârda savrulacak gibiyim” der. Sayın Yüksel, şiirinin üçüncü bölüğünde, maziyi yaşatan hatıralarına yönelir. İçi de dışıyla birlikte değişmiştir: “Nerede o eski gökyüzü / Nerede uçsuz bucaksız mavim / Nerede kırların yeşili, / Börtü böcek, / Çiçek nerede? / Nerede içimdeki kıpırtı, / Umut” Zaman, insanı hırpalar, değişime uğratır ve yitikler yaratır dünyasında. Çünkü insan ömrü gelgeçtir. Elimizden uçar gider yıllar ve geriye kalırsa bu değişimden, bir tek hatıralar kalır. Çocukluk dönemi ise, geriye dönük bir özlemin, neredeyse kendinden ve dünya ahvalinden yakınan bütün mustariplerin kaçma yeridir. Şair de bu evrensel bilinçaltına yöneliyor: “Ve benden kopan ilk parçam / Çocukluğum nerede?” Duyarlı insanlar olan şairlerin diğer duyarlı insanlardan farkı, iç dünyalarına yansıyan hayâl ve gönül kırıklıklarını sözcüklerin seçimine, istifine, düzenlenmesine (kompozisyon fikri) özellikle dikkat ederek, herkesin kullandığı dilin imkânlarıyla onu sanat haline getirebilmeleridir. Sayın Yüksel, şiirin temasına ve duygusuna göre sözcük seçiminde, şiirini planlayıp kurmada hayli başarılı olmuş ve bunların tesadüfi olmadığını sezdiren bir birikimle şiirlerini yazdığını;
ayrıca, şiir sanatına nasıl yaklaşmak ve hangi donanımlarla yazmak gerektiğini bize göstermiştir. Ancak, şiiri bitiren son bölükte (kendi içinde uyaklı iki beyit halinde bir dörtlük) birdenbire, duygu yoğunluğundan sıyrılarak, aklın çıplak gerçek (nesnel) algısını devreye sokuyor ve kendini uyarıyor: “Umursamaz olma / Bu hüzün sana / Sana bu matem / Ey başımdaki son dem!” Bana göre, o kadar şiir duygusuna yöneldikten ve “kaderiyle baş başa insan varlığının umarsız hüznünü” terennüm ettikten sonra, yüksek irtifadan yere düşmek gibi bir his bırakan bu akla dönüş, şiirin tek kusurudur. Yalap şalap sözde şiirlerin uçuştuğu ve bunların mal bulmuş mağribi gibi övgüyle paylaşıldığı bir piyasada, böyle değerli ve ümit veren çalışmaların olması, her türlü olumsuzluğa karşın, şahsen beni çok sevindiriyor. Sayın Yüksel’i kutlar, şiir dolu günler dilerim.

Her tarafım bulut
Öyle kırılgan, öyle tenha ki içim
İlk rüzgârda savrulacak gibiyim
Hissediyorum,
Hissediyorum artık.
Ömrümün gediklerinden sızan
Bu köhne mevsim hazan.


Duygulu bir şaire yakışan dizelerle bezenmiş şiirinizi beğeniyle okudum.
Sunumu ve içeriği çok güzeldi.
Kaleminiz daim olsun efendim.Saygılar.

göçmen kuşlar gitmeden önce
kanat çırptı içimde
kanatları kırmızıydı ondan sebep
ve maviler kızıla boyandı...

Hemen şurada..üç beş güne kalmaz yüz vermediğimiz bulutlar alıp başını giderler..gülümser yine güneş,çıkar börtü böcek..umursamaz olma sevgili çocuk,bu bahar senin...son dem için daha çok gençsin.
Daha sık yazmalısın şair..daha sık yaşamalıyız bu keyfi..yüreğine sağlık..İzmir'den sevgi ve selamlar.

kaleme alınmış sade ve çok güsellllllllll şiir kutlarım kalemi yazan ellere sağlık

Merhaba,i
Dizelerdeki devinim alıp götürüyor her yaşa .
Vayy, deyiveriyorsunuz ister istemez.Vayy be
nereden nereye!..
Teşekkür ederim saygılar.

kutlarim degerli yüregi

harika ve nadide bir şiir dost kutlar sevgiler sunarım...ılgıt ılgıt akmış yürek...

tüm yaşamışlığım üzerimde iken,tebrik ederim saygılarımla.

Çok çok harika ellerine yüreğine sağlık gönülden kutlarım yazan kalemini değerli yüreğini tebrikler selam ve saygılarımla...

çok hoş...

sade bir dil, öz bir anlatım,

yürekte kalan hoş bir hüzün gibi...

içten tebriklerim ve saygımla şairim...