Komşu Evler
boş odalar konuşacak oldu
bir gölge eski anısında sarhoş dönüp durunca pencereler de duydu anımsadık sanki aynı saate ışığa değen dileğimizi tavana yayan hatıralar gibi dağılan renklerini kurcaladık eski rüyalarımızın oysa tek başına çok düşünen iç içe girmiş söz bulutlarında karamsar düğümlerini çözen yeni belirtiler cesaret vericiydi gülümseyişlerini eksiksiz tekrar ederken aniden kaybettiğim ip sarkıtıp kaçmaya yeltendim gecenin koyu maviliğinde yıldız çiseliyordu komşu evlerin çatılarında dolaştım sıcak yüzlü annelerin son bulaşık merasiminde gözlerinden kutsanan bir çocuk gibi size bakıp ağladım ne tuhaftı hatırlanıp sevilmek basit sorguların hiç birine cevap veremeyen esnek dilimden kuşlar havalandı gök yüzüne bir aynaya takılıp gülümsedim sana benzetip kendimi. |
sevgiler...