Size bu mektubu yorgun kalbim
Ölgün halimle yazıyorum.

Beni işinize geldiği gibi sevdiniz hep

Oysa ki;

Yaşayamadığım baharlarım vardı
Ağaçta bensiz kalan salıncağım
Süremediğim bisikletim
Henüz hiç geçmediğim caddeler
Adımlarımla yankılanacaktı kaldırımlar
Güzelliğe dair her ne sığdırdıysam düşlerime
Kuru bir hayal işte, içimde herşey ukte kaldı.

Kimliği kütükte yitik bir çocukluğum
Kimine göre k/ayıptım ben.
Bir de Babam, ölünce hafızalardan silinen.

Kır çiçeklerini toplayıp rengarenk eteğime
Annemin saçlarına taç yapmayı ne çok isterdim
Bıçak kesiği olsada ellerim
Uzatmıştım tutmanız için
Çoğunuz kör
Hepiniz s/ağırdınız.

"Yapmacıksa duygularınız, sever gibi de yapmayın
Günahıma girmeyin, rica ediyorum" demiştim
Umursamadınız
Herkese, inancını yitirmiş bir yürek taşıyorum şimdi bedenimde.

Gözlerimin içine baka baka bana çok yalan söylediniz
Utanırsınız diye
Vurmadım yüzünüze.
Öyle gerçeklere tanık oldu ki bu gözler
Anlatmaya kalkışsam kifayetsiz kalır cümleler
Roman yazsam anlamazsınız halimden
Ne heceler yeterli olur
Ne de özneler anlar lugatımdan.

Kendi doğrunuza sürüklemeyin artık beni
Ayaklarımın altı zonkluyor.

Zaten burnumun dikine yürüyerek hatalarımdan payıma düşeni aldım
Uslandım
Aklandım

Çekiştirip durmayın o yana bu yana
Aklımla oynamayın!...

Artık yeter

Kollarımı keseli yıllar oldu
Kanatlarım kırık.
Kulaklarım boş vaadlere tok.
Kimseye inanmam artık

Ne yalan diyeyim, seve seve aldandım
Umut dünyası neylersin

Sana da
K/an’dım hep.



Yüreği Sürgün // Kevser Baysal
Köln