ARAFTA
Rüzgâr eser bir heveste,
Kucaklarsın boşluğu Boş kalan kolların Çepeçevre üzünçlerle… Telaşı sarar yılgınlığının Vurulursun şakağından Ve kalbin delik. Bitiktir düşlerin Şarkılar söylersin kendince Sakın ha, duymasın kimse. Olur da sezerlerse Issızlığını o yüreğin… Şakır kuşlar kifayetsizce Sağanağın altında Islak ve yaralı. Gölgen bile terk etmişken Bağlıdır basiretin Pervasız ve terk edilmiş. Gerçeğin ta kendisi Notlar nasıl da ahenkli ve hüzünlü. Alabildiğine tedirgin Nüktedan ya da sıradan Ne geçer ki eline Yana yakıla haykırsan. Kıyısında mahşerin Nasıl da soluktur tenin. Ne diri ne ölü Arafta adeta. Sağdıcındır hüzün. Terk etmeden çok önce Terk edilmiş, yaftalanmış ömrün Sığıntı ve sıradan Son noktayı koymadan. |
yine mükemmel ve içten...
Gerçekten özelsiniz.