SONA YAKLAŞIRKEN
Suskunluğum adeta bir yakarış Tanrı’ya
İçimden ne geçiyorsa… Hükmeden, yoktan var eden Sessizliğim izdüşümü adeta Sığındığım mahremiyetimin. Yoldan çıkmamak adına Ezelden beri süregelen Tüm o yoksunluklar Yetinmek ve olabildiğince kanaatkâr. Neye yetebildi ki şu aciz kulun Şükürsüz tüm o yalanların Menzilinde, hedefinde Uzağında belki de çok yakınında. Rağbet gören aç egoların Tadı kaçmadan yaşamak Elden geldiğince Çoğu zaman münzevi Tüm o göreceli hayatların nezdinde. Zamanın türevi her yeni gün Sona yaklaşırken günbegün İnkârı mümkün mü ki şu ahir ömrün Zaman zaman yoldaşım olsa da biteviye hüzün. |
Özlem Demirkaya &*.*&