"ölümə oxuduğum nəğmələr"
dən)

Onu anlayabiləcək
qədər yaşadım,
şürtüşdük yıllarca
tanrı kaderinə
sırtımı dayadıb.
Gecələri möhlət umdum
içimi dolduran acılarından,
gündüzləri hiç sormadan
koşdum yorulana kadar.
Dünyayı usandırdım,
ama,əsla usanmadım
yaşamaqdan,
nəfəsimi nəfsimə çaldırtmadan
paylaşdım onunla
vücudumun sərməstliyini,
ortak bir hayatın
tuhaflığını,
hiç istəmədən,
hiç diləmədən,
hiç sevmədən...

Özlədiyim birisi varıydı,
üç nöqtəydi düşüncələrimdə.
Ama,olmuyordu.. .
Ceviz ağacına atdığım
taşlar gibi yan geçərdi
uğurlarımın kəsəkləri.
Bir masal da
məndən olsun,
mən də nənəmdən
duymuşdum...
Ceviz ağacına
gidərsən ya,
altından bari bircə
tanəsini bulamazsan sa,
bahtına maşallah!
O gün uğurdan
mədət umma!
Mən də gitdim
sabahın erkən çağında.
Cevizlərin
tam yetişən zamanıydı,
gəlişimə birisi düşmüşdü,
şükürlər olsun allahıma!!!
Bu mənim uğur
cevizimiydi,
alib götürdüm
və arabamın barında
saxladım...

Yarım qalmış aşkımın
umutlarıdır,
sanki hər gün
götürürəm özümlə.
Geçən qızların
diqqətsiz baxışlarında
qaybolub gedirəm,
bəyaz saçlarımın
düşən tellərində
ölən sevdalarımı
gömürəm yarım qalmış
aşkımın xarabalıqlarına .
Ah,nasıl da
ölməyə həvəsliyim
bu gecə.
Kayan bir yıldız da
mən olsaydım...