KANARKEN YALANLARA
Belirsizliği tanımlama telaşında
Yol verdim tüm belirteçlere. Hiçliğin müdavimi bir yürek benimki Yoktan var olmuş Hissediyorum ki her daim Ruhumda o İlahi dokunuş. Muratlarıma nail olmak tüm arzum Tümlemek yüreği Titrek ellerim semaya her uzandığında. O gök kubbe altında buluştuk madem Neyin derdi bu, yakan devranı. Soluk gölgem düştü bir kez yola Yol vermiş olsam da yürek yakanlara. Biraz izafi olsa da Suretler çıkmazda Olabildiğince vakur Biraz kırılgan Meyletmişim bir kez Bilinmezliğe çoğunun nazarında. Ne fark eder Kırılsam da defalarca Sessizlik üzerini örterken gecenin Susuz kalmış bir ruhun Perde arkası. Göreceli ne varsa Seyrine dalmışım bir kez Prangalara vurulmuş iken. Paye vermesem de acılara Onanmaz bir yara İçin için kanayan. Önce yürek kanar Sonra devran usul usul Bazen nidalarla. Derken susar âlem Sessizce dinlerim sessizliği Yoz ve kılıksız nice telaşla Haricimde güdülen onca sanrıyla. Tabiat ölür geceleri Sessizlik en derinde Karanın gölgesinde. Ve ruhun ölür defalarca Kimseler bilmez ve görmez Efkâr çevrelerken sitemlerini. Suskun olsa da dilim Susar mı yürek… Kanarken yalanlara Sınanmak bu olsa gerek. |
Özlem Demirkaya &*.*&